මං තුමා ගේ ෆොටෝ සිහිනය

මං  තුමාගේ ඡායාරුප ශිල්පය ගැන  සිහිනය සැබෑ කරගත් හැටි තමයි මේ පොස්ට් එකේ තියෙන්නේ.  හැබැයි සිහින අංක දෙක, තාම ඉතිරිවෙලා තියෙනවා , එක තමයි තනිවම ඡායාරුප ප්‍රදර්ශනයක් පැවැත්වීම.  කැමති අය කියවලා බලන්න. අකමැති අය ඉන්නවනම් එත් කියවලා බලන්න. ඒ වගේම ඡායාරුප ශිල්පය ගැන  දැනගන්න  දෙයක් තියෙනවනම් කොමෙන්ට් එකක් දාපුවහම ඒ ගැන  පොඩි පොස්ටුවක් දාන්නත්   පුළුවන්.

මං  තුමා   ඡායාරුප කරණයට අත්පොත් තැබුවේ අ.පො.ස. (සා/පෙ) කරන කාලයේදීයි. ඔන්න එකෙන් ම පෙනෙනවා නේද මේ ගැන මට  තිබුන උණ.  මුලින්ම කැමරාවක් කියලා ගත්තේ  මෙන්න මේ පින්තුරයේ තියෙනවා වගේ එකක්. එකත් ගත්තේ හොඳටම පට්ට ගහපු එකක්. අප්පේ  ෆිල්ම් රෝල් වලට සල්ලි වියදම් කළා විතරයි, ගත්ත එක පින්තුරයක්වත් හොඳ  තත්වයේ තිබුනේ නැහැ. ඇයි  ඉතින් මම ගත්ත මගුලේ හැටි  තමයි. එක දවසක ෂටර්  එක වැඩකරන්නේ නැහැ, ඔන් එක හදාගත්තම ෆිල්ම් රෝල දුවන්නේ නැහැ, එක හැදුවම ෆෝකස් වෙන්නේ නැහැ. මල හුචක්කුවක්.

ඊට පස්සේ කොහොම හරි සල්ලි එකතු කරලා ZENITH -E  කියන රුසියාවේ හදපු කැමරාවක් ගත්තා. ඔය තියෙන්නේ ඒවගේ එකක් තමයි. මේකනම් සුපිරි භාණ්ඩයක්.  S.L R  වර්ගයේ. හ්ම්ම් මොකක්ද මේ  S.L R කියන්නේ. ඔන්න මම දවසක් ඔය ඡායාරුප කරණය ගැන උගන්නන අවස්ථාවකදී ඔය ප්‍රශ්නය ඇහුවම එකෙක් කියනවා 

"සර්  S.L.R.  කියලා කියන්නේ Self Loading Rifle" 

අපේ අම්මෝ  මම ඔය තුවක්කු ගැන දන්නේ නැහැ. ඔය කැමරා  ගැන කියනකොට S.L.R  කියන්නේ Single  Lens  Reflex කියන එකට . ඔය කැමරා වර්ග ගැන පස්සේ කතා කරමු.  මේ ZENITH -E කැමරා එක මම සැහෙන කාලයක් පාවිච්චි කළා. ඔය අතරේදී මම අවුරුදු 3ක ඡායාරුප කරණය පිලිබඳ ඩිප්ලෝම පාඨමාලාවක් එහෙමත් අවසන් කළා. ඒ වගේම ඡායාරුප ප්‍රදර්ශන ගණනාවකට ඡායාරුප ඉදිරිපත් කරන්න ඔය කැමරාව මට ගොඩක් උපකාර උනා. ඔය කැමරාවේ ශටර් එක හදලා තියෙන්නේ විශේෂ රෙදි වර්ගයකින්, එකට කෙල උනොත් ඉතින් හුටා  තමයි. මගේ ZENITH  එකටත් හුටා   උනා. අදටත් මම ගොඩක් ආසා කරන කැමරාවක්.

ඔන්න ඊට පස්සේ ගත්තා Yasica  කැමරාවක්. ජපානයේ නිෂ්පදිතයි. නියම බඩුවක් වගේම ඔය Zenith  එකට වඩා  ගොඩක් පහසුකම් තියෙනවා. අදටත් මගේ ළඟ තියෙනවා නියමෙට වැඩ. දැන් ඉතින් ෆිල්ම් රෝල් භාවිතය අපහසු නිසාත් අප ඔක්කොම දැන් ඩිජිටල් වෙලා  නිසාත් පාවිච්චිකරන්නේ නැහැ. මේ තියෙන්නේ ඒ කැමරාව.

ඊට පස්සේ  වසර ගණනාවක් ඡායාරුප කරණයට  අත  තියන්නේ නැතිව ඉන්න උනා. නොයෙකුත් වැඩ නිසා. ඔන්න ඊට පස්සේ ඩිජිටල් ලෝකෙට අවා. point  and  shoot  මාදිලියේ Sony  කැමරාවක් තමයි ඉස්සෙල්ලම ඩිජිටල් කියලා ඇල්ලුවේ. ඊට  පස්සේ  Fuji  bridge  කැමරාවක් ගත්තා. ඔය තියෙන්නේ එකේ පින්තුරයක්.

ඔය වගේ bridge මාදිලියේ කැමරාවකින් ඉතා හොඳ ෆොටෝ ගහන්න පුළුවන් උනාට ලෙන්ස් මාරු කරන්න බැරි නිසා කළහැකි වැඩ සීමා සහිතයි.

 එකම සිහිනය DSLR  එකක් අත් කර ගැනීම. මේක සිහිනයක්  ම තමයි මේවගේ මිල ගණන් බැලුවම. DSLR  කියන්නේ Digital Single  Lens  Reflex කියන එකයි. ඔය සිහිනයත් හරියට අර Ice Age  එකේ අර ලේනෙක් වගේ ඉන්න එකාට, අර  ඇටේ  ද මොකක් ද එක අයිති කරගන්න  තියෙන සිහිනය  වගේ තමයි, ලඟට අපු ගමන් මොකක් හරි කෙහෙල්මලක් වෙනවා. DSLR  එකක් ගන්න සල්ලි ටිකක් එකතු කරගන්න කොට, මොකක් හරි මගුලක් කඩා පහත් වෙනවා සල්ලි ටිකට කෙළවෙන්න.

අන්තිමේදී ඔන්න ඒ සිහිනය සබැ කරගත්තා.  ඒ විතරක් මදි නේ තව ලෙන්ස් එහෙමත් ඕනේ ඉතින් ඔය සල්ලි තියෙන විදිහට 55-300 mm  ලෙන්ස් එකක් එහෙමත් ගත්තා. ඔය ලෙන්ස් එක තමයි නිකොන් වල ඔය මිලිමීටර් ප්‍රමාණයේ මිලෙන් අඩුම ලෙන්ස් එක  රුපියල් 55000/- තමයි ගත්තේ. අනික්  ඒවා හරි ගණන් (රුපියල්  175000.00 වඩා  වැඩි මිසක් අඩුවක් නැහැ ) . මේ තියෙන්නේ දැන් මම පාවිච්චි කරණ  බඩු  ටික. තව ට්‍රයි පොර්ඩ් දෙකක් තියෙනවා, ලයිට් ස්ටෑන්ඩ් දෙකක්, රිෆ්ලෙක්ටර් කුඩ  දෙකක් තියෙනවා.

මේ කරුණු ටික ලියුවේ, ඡායාරුප කරණය පිලිබඳ ඇති ඇල්ම නිසා ම ආ දුර කීමට සහ හොඳ නිර්මාණ කිරීමට ඉතාම උසස් මිල අධික  උපකරණ අනිවාර්ය නැති බව කීමටය. අද බොහො ඩිජිටල් කැමරා සුලබ බැවින් බොහෝ දෙනෙක් කැමරාවක් අතට ගත් පමණින් තමන් ඡායාරුප ශිල්පියෙක් යයි සිතන, ක්‍රියාකරන ආකාරය දකින්නට ලැබුනත් මෙම ශිල්පය මනා හික්මීමකින් සහ කැපකිරීම් තුලින් ප්‍රගුණ කලයුත්තක් බව දන්නේ දනිති, නොදන්නේ නොදනිති.

ඉතාම මිල  අධික පින්සල්, පාට, කැන්වස් ආදිය  අතට ගත්තත් චිත්‍රයක් ඇඳීමට දන්නේ නැති කෙනෙකුට කලාත්මක චිත්‍රයක් ඇඳීමට හැකියාවක් නැතුවා මෙන්ම, දක්ෂ චිත්‍ර ශිල්පියෙකුට ඉතාම බාල වර්ගයේ උපකරණ භාවිතයෙන් ඉතාමත්ම ඉහල නිර්මාණයක් කල නොහැකි උවද අනිකාට වඩා ගුණාත්ම නිර්මාණයක් ඉදිරිපත් කල හැක.

ඡායාරුප කරණයේ දීද මෙම කරුණ මෙලෙසින්ම බලපාන බව මගේ විශ්වාසයයි.